ترکیدگی میوه در ارقام مختلف بسیار متغیر و تابع شرایط رشد پوست میوه است. در شرایط شوری خاک و رژیم تشنگی،میزان ترکیدگی میوه افزایش می یابد. محلول پاشی درخت با اسید جیبرلیک باعث کاهش ترکیدگی میوه می شود. بعضی از محققین یکی از عوامل احتمالی ترکیدگی انار را کمبود بور و نحوه آبیاری می دانند.کمبود بور در میوه های جوان در شرایط نمو میوه، به دلیل تغییرات شدید دمای روز و شب و تأثیر آن بر جریان مجدد بور در آوند آبکش، تأثیر زیادی بر ترک خوردگی انار دارد که با محلولپاشی بور به میزان ۵۶ میلی گرم در لیتر و در صورت امکان کاربرد تنظیم کننده رشد جیبرلیک اسید ( ۴۶ میلی گرم در لیتر) بر روی میوه های جوان (اندام هدف، میوه) می تواند تا حدود زیادی از بروز این عارضه جلوگیری نمود. در زمان رسیدن میوه اگر خاک به شدت خشک گردد و پس از آن آبیاری سنگین شود و یا بارندگی اتفاق افتد ترک خوردگی میوه بروز می کند. تأخیر در برداشت میوه نیز به این عارضه کمک می کند. محلولپاشی نیترات پتاسیم به میزان ۱۵ تا ۲۶ کیلوگرم برای هر هکتار در طی بهار در چند نوبت موجب افزایش اندازه و کاهش ترک خوردگی میوه میشود.
کاربرد مواد آلی در خاک موجب بهبود حفظ آب در محیط ریشه می شود و تا حدود زیادی بر روی ترک خوردگی انار اثرگذار است. آبیاری انار می بایستی در طی توسعه میوه به صورت منظم انجام پذیرد. تنش رطوبتی یا آبیاری بیش از حد موجب افزایش ریزش برگ و ترک خوردگی میوه و افزایش بیماری های قارچی در میوه ها می شود. زهکش خوب و آبیاری منظم این مسئله را تا حدود زیادی بهبود می بخشد. پس از بارندگی و بلافاصله مواجه شدن با نور خورشید و خشک شدن سریع خطر ترک خوردگی میوه ها را افزایش می دهد. برای جلوگیری از خطر سوختگی علاوه بر مدیریت کاشت (فاصله و جهت کاشت درختان) نوع تربیت و هرس در ایجاد سایه مهم می باشد علاوه بر این کاربرد مواد جلوگیری کننده از سوختگی مانند رس کائولینایت Kaolinite clay مفید میباشد. افزایش شاخ و برگ با مصرف کودهای نیتروژنه برای تقویت سایه دهی می تواند مفید باشد. از جمله عوامل کاهش کیفیت انار سفید شدن دانه میباشد. عوامل ژنتیکی و محیطی در پدیدار شدن این عارضه در انار شرکت دارند. ارقام مختلف انار نسبت به این عارضه بویژه در مواجعه با عوامل محیطی تشدید کننده از جمله خشکی و گرمای محیط در زمان نمو و تشکیل آریل ها و نیز در زمان تغییر رنگ دانه های انار، عکس العمل متفاوت دارند .همانگونه که قبلاً نیز اشاره شد نظم در آبیاری و اجتناب از تغییر شدید در رژیم آبیاری انار، روش آبیاری و نیز تعدیل درجه حرارت خاک با کاربرد مالچ در کف باغ می تواند تا حدود زیادی به جلوگیری از بروز این مسئله کمک نماید. کاربرد کودهای پتاسه از جمله سولوپتاس هم به صورت مصرف خاکی و هم به صورت محلولپاشی (سولوپتاس یا نیترات پتاسیم) قبل از وقوع تنش های محیطی از جمله تنش گرمایی و خشکی به تعادل آبی در درخت انار و نیز به افزایش توان میوه در جذب آب و تغییر رنگ دانه ها کمک بسیاری می نماید. کاربرد کود اوره به میزان ۱٫۵ درصد، سولفات روی به میزان دو در هزار (کلات روی یا اکسید روی) نیترات کلسیم به میزان ۵ در هزار و و سولوبور (اسید بوریک یا بورات) به میزان ۱٫۵ در هزار نیز موجب بهبود کیفیت پوست انار و جلوگیری از ترک خوردن و نیز کاهش عارضه سفید شدن دانه انار می شود.
