دو روش رایج برای فرم دهی درختان انار وجود دارد:
انار را می توان بصورت تک پایه و چند پایه ( تک تنه و چند تنه) تربیت کرد.
در دنیای در حال رشد انار تجاری اختلاف نظر وجود دارد، که آیا انار باید تک پایه باشد یا چند پایه.
در مناطق گرمتر برخی تولید کنندگان تجاری از روش چند تنه استفاده می کنند و فکر می کنند این روش بهتر است و در بیشتر مناطق انار خیز دنیا و باغات مدرن و جدید، بصورت تک تنه تربیت می کنند.
این موضوع خیلی گیج کننده است ، برخی تولید کنندگان چند تنه می گویند سه تنه بهتر است و بعضی دیگر اعتقاد دارند شش تنه بهتر است. اما همه آنها موافقند که تعداد تنه ها باید به تعداد کمی محدود شود، زیرا رسیدگی در این حالت خیلی سخت تر است و درخت شلوغ می شود و باعث می شود میوه کمتری برداشت کنند.
درخت تک پایه ( تک تنه ):
دارای یک تنه کوتاه ۶۰ تا ۸۰ سانتی متر از سطح زمین با چهار یا پنج تا شش شاخه فرعی است.
رویکرد تک تنه دارای مزایای نگهداری آسان تر و هزینه باغدار پایین تر است و رسیدگی تنه ،سمپاشی، هرس ، پاجوش گیری آسان تر است ونیاز به قیلم ندارد.
این نوع فرم دهی در کل اروپا و کالیفرنیا و فلوریدا محبوب است.
اما این سیستم در مناطق انار خیز دنیا که بصورت سنتی کار می کنند مورد استقبال قرار نگرفته است. و در مناطقی که رطوبت زیاد است، مثل شمال کشور ایران این سیستم کارآمد ترین روش است.
گفته می شود روش تک تنه برای ارقام مقاوم به سرما که در روسیه کشت می شوند بهتر است.
درخت چند پایه ( چند تنه ):
درخت چند تنه دارای سه یا شش شاخه قوی است که مستقیما از سطح زمین پرورش داده شده باشد.
در مناطق سنتی انار خیز دنیا گفته می شود ، مزیت عمده از رویکرد چند تنه انار این است که اگر در رویدادهایی مثل یخ زدگی یا آفت جوندگان و کرم خراط و کرم به و … اگربخشی از شاخه ها از بین بروند، شما می توانید آن شاخه های آسیب دیده را حذف کنید و بقیه شاخه های سالم مانده را برای پایه گذاری جایگزین کنید.( در صورتی که بخشی از تنه ها و شاخه ها در این موارد سالم مانده باشند)
از معایب فرم دهی درخت چند تنه در مناطق پر باران مثل شمال کشور بعد از خزان پاییزی تجمع برگها ریخته شده مابین فضای انتهای چند تنه نزدیک به سطح باعث افزایش عامل قارچ و بیماری می شود.
مطالب مرتبط:
